شمیم ظهور

باز هم محرم ...

باز هم روزگاری نو ...

این محرم ها که می آید لبخند را از لبانم بر می دارد و به جایش بارانی می نشانند بر آسمان نگاهم

باز هم غم نامه های عاشقانه ام با تو

باز هم دلواپسی های من برای تو

خودت بگو ؟ چه کنم با این روزگارم بی تو

بوی عشق می آید از کمی آن سوتر

آنجا که امام زمانی قدم در غربت زمین می گذارد

آنجا که غربت نشان از غریب ماندن مولایی می دهد در روزگاری ظلمت زده

مولای من مهدی جان

بوی کرب و بلای حسین در هوای زمین پیچیده

این حوالی بوی عشق می آید

بوی زندگی بوی عطر سیبی عاشقانه که لبریز می کند جان آدمی را از حضورِ خدا در این حوالی

نمی دانم حسین به زمین آمده یا زمین، بوی حسین را گرفته است

اما عطر و بوی محرم هستی را لبریز کرده است

مثل بوی پیراهن تو که غوغا کرده در خلقت

مولای من! تو حسین نشانی برای من که در غربت کرب و بلای این زمانه غریب مانده ای در غیبت

هر چند حسین را منتظرانش کُشتند

اما دعا کن منتظری حقیقی باشم برایت و تا روز آمدنت

بر عهدنامه ی عاشقانه ام برای اجابتِ "هل من ناصرت" وفادار بمانم