خواب دیدم می روی ...

خواب دیدم می روی ...

تعبیر آمد می رسی ...

امروز یادت عجیب در خاطرم نشسته مولاجان، آن چنان که مانده ام از چه بنویسم ...

دیشب دلم هوایت را کرده بود، دوست داشتم باشی و روبرویم بنشینی و برایم قصه ی هزار و یک شبِ غربتت را بخوانی و من هم برایت بنویسم ...

دلم برایت تنگ شده، میدانستی ؟

دلم برای ساعتی عاشقانه در محضرت در نیمه شب های زمین بی تاب است و بی قرار ...

دلم گرفت در زمین که تو هستی و من به اعتبار دنیا از تو دورم ...

این فاصله ها را بردار، کمی نزدیک تر بیا، برابرم بایست، رُخصت بده در برابرت زانو بزنم، می خواهم خاکِ پایت را سُرمه ی چشمانم کنم ...

میدانستی قدم هایت زمین را نورانی کرده، که از هر کوچه که عبور می کنی، جای پایت می ماند، به گمانم "عشق" است که از شورِ قدم هایت بر زمین جا می ماند...

دیشب به یادت، به آسمان نگاه می کردم، لبریزه ستاره بود اما دلتنگ دیدارت شدم، کاش در آیینه کاریِ آسمان تو را می دیدم ولی ...

با حجابِ نگاه م، چطور بر صورتِ دلربای تو نگاه کنم، من با این چشم ها "دنیا" را دیده ام، حرام باد بر من اگر با چشم دنیا دیده، تو را ببینم ...

قول گرفتم اگر دنیا را از قلبم و نگاهم بیرون بریزم، بیایی و بر قلب و چشمم بنشینی ...

بیا ببین، دنیای من شده، عشق بازی با تو و خاطرات تو ...

نگاه من شده، انتهایِ آسمان، روبروی رخ دلربای تو ...

چشم براهم جانِ مهدی، شاید روزی در همین انتهای آسمان، تو را ببینم و دیده ام نورانی شود به قامت دلربایت ...

عشق و عاشقی را بهانه کرده ام برای رسیدن به حضورت، باید مثل تو باشم در زمین، هم باشم و هم نباشم در دنیا ...

باشم به اعتباره حضور گرم تو در زمانه ام و نباشم به اعتباره حضور خودم در دنیا، باید به تو برسم خیلی زود ...

آمدنِ تو هم شده مثل رسیدن قیامت، که هم باید مهیای آمدنش باشم و هم بترسم از آماده نبودن ...

تو بیا، نگران من نباش، اگر آمدی و نبودم،، یا نیستم یا از شرمندگیِ آماده نبودن از چشمت پنهانم ...

تو که بیایی و ظهور کنی، نوبت به غیبتِ من می رسد در زمین ...

مدت هاست، آرزو می کنم تو ظاهر باشی و من غایب، غیبت بس است برای تو مولای من ...

تو با این همه دلبری و دلربایی باید "ظاهر" باشی و من با این همه روسیاهی به محضرت باید "غایب" باشم ...

دنیاست و وارونگی حقایقش، تو که ظاهری "غایب" می دانندت و من که غایب م را "ظاهر" ...

خدایا مولای مهربان مرا "ظاهر" کن، اجازه بده تمام هستی به نور وجود مبارکش، آسمانی شود و پاک ...

خدایا مولای مرا بی پرده به اهل زمین نشان بده، اجازه بده، عشق از نگاهش بر هستی بتابد ...

آرزوی من ظهور توست مولاجان .