بیدارم مولای من

این شب جمعه، ماه هم میهمان بزمِ شب زنده دارانِ زمین شده تا کمی نور افشانی کند جمعِ عاشقان را...

مولای من، ماه را میبینی؟

برای خودشیرینی آمده امشب تا کمی خودش را در چشم اهل زمین، شیرین کند.

اما یادش رفته، قلبی که برای تو و به یاد تو می تپد، جایی برای دلبر دیگر ندارد...

قلبی که عشق به مهدی در آن نقش بسته، محال است برای عشقبازی، دلبری زمینی بخواهد...

قلب من، تو را دارد و عشق آسمانی ات را، چه نیازی به عشق های زمینی که اعتباری اند و مجازی...

میدانی مولای من، عشق های زمینی، دل آدم را میبرند اما عشق تو، جان مرا شیفته میکند و مرا به آسمانها میبرد...

میدانی، دلتنگ میشوم برایت وقتی نگاهم به آسمان می افتد که دلم میخواست تو بودی و در قابِ نگاهم تو را می دیدم

اما هزار افسوس که من مانده ام و حسرتِ این شب های زمین...

اما هزار افسوس که آمدنت دیر شده و تو هنوز هم غایبی...

دلم "ظهور" میخواهد...

دلم میخواهد بیایی، تا دلم بهانه نداشته باشد برای بیقراری کردن...

این نیمه شب های زمین، اهل زمین خوابند و من بیدارم...

شاید اگر تو نبودی و عشق تو نبود

من هم  آسوده در خواب غفلتِ زمین، استراحت می کردم...

اما من عاشقانه، بیدارم تا تو ببینی، من عاشقی را به نامت و به یادت، عاشقانه دوست دارم...

قلب که عاشق باشد، دل بهانه گیر می شود

و محال است با دلی عاشق، آن هم برای تو، شب های زمین را آسوده خوابید...

بیدارم مولای من، مرا هم دعایی عاشقانه میهمانِ قنوتِ نماز شب هایت کن.


شب های جمعه  با مهدی در مسجد کوفه ...

صدای صوت قرآنی دلنشین می آید  از جایی در همین نزدیکی ...

آل یاسینش شنیدنی ست ...

جامعه میخواند...

زیارت عاشورایش، دیدنی ست ...

تنها نشسته در گوشه ی محراب مسجدی ...

شب زنده داره هر شبِ زمین است این آقا.....

شب های جمعه اش، دیدنی ست، آسمانی ست ...

بیا ببین،  نماز حاجت می خواند، به نیّت  ظهور ...

سلام بر مهدی آن هنگام که  نماز میخواند،

سلام بر مهدی آن هنگام که تهلیل و تکبیر میگوید ...

سلام بر مهدی آن هنگام که رکوع و سجود میکند ...

نمازش، مثل نماز من نیست که فقط پایانش به سلامی برسد ...

نماز مهدی، از ابتدا تا انتهایش، همه به سلامی عاشقانه میرسد، با  پاسخی آسمانی ...

قنوت نمازِ مهدی را شنیده ای؟ 

أمَن یُجیب می خواند و دعای فرجی عاشقانه، آن هم برای  ظهورِ حجتِ خدا ...

برای امام من دعایی عاشقانه میخواند ...

شب های جمعه ی زمین دیدنی ست با مهدی...

ولی افسوس که من میخوابم و مولایم، بیدار می ماند تا اذان صبح ...

کاش من هم عاشقی دلباخته بودم برای مهدی، که شب های جمعه ام به عشقبازی می گذشت، به شب زنده داری،

به مهدی داری، به مهدی شناسی ...

میدانی مولاجان، دعایی عاشقانه میخواهم از نگاهت، قنوت نمازت، مرا هم دعا می کنی؟

میخواهم تو را خوب بشناسم و با تو باشم ...

میخواهم با مهدی بمانم در زمین ...

مولاجان، اگر شب جمعه ای مرا در خوابِ غفلت دنیایی دیدی، بیدارم کن ...

من خواب باشم و مولایم از دلتنگیِ ظهورش بیدار !!!

ای وایِ بر من ...

مهدی جان نیت کرده ام شب هایِ جمعه رمضانِ امسال را به عشق شب بیداری هایت، در امامزاده ای که فرزند زین العابدین زینت عبادت کنندگان است با جمعی از علویون بیدار بمانم ...

قرآن بخوانم برای آمدنت ...

برای دیدارت ...

برای پایان انتظارت ...

ایوب شده ام آقا، می بینی ...

چشم ایوب به راه آمدن یوسفش سپید شد اما چشم منتظرِ من به کعبه مانده تا تو بیایی ...

مدتهاست سحرهای زمین، چشم به کعبه می دوزم تا با اذان صبحی، بیایی و بر در خانه ی خدا بایستی ...

و من  تو را ببینم ...

بیایی و در کنار کعبه اذان صبحی عاشقانه بخوانی برایم ...

به مؤذن های زمین گفته ام، جمعه ها سحر، اذان نگویند...

شاید تو بیایی و مؤذنِ زمین باشی...

آن وقت زمین به غوغای اذانِ آسمانی ات، اهلش را بیدار می کند ...