شمیم ظهور

دلتنگم

دلگیرم

از خودم، از دنیا، از تمام این هستی، که تو باید باشی و غایب باشی

و تمام غم های دنیا هم برای قلب مهربان تو باشد

به همین دانه های اشکی که از چشمانم می بارد قسم

اگر نبودی مرا تاب ماندن نبود در زمین

خسته ام از هوای این حوالی

دلتنگم از این گستره ی وسیع خاطراتی که هنوز به قدم های تو در غیبت نرسیده

هنوز به نفس های آسمانی تو در حضور نرسیده

بماند تا ظهور

نمی دانم توان آن دارم که تو را در غم جانسوز شهادت بابای مهربانت

دلداری بدهم یا نه!

دلم را برمی دارم به خانه ای در آن سوی زمین سر می زنم همانجایی که تو در گوشه ی خلوتش دلت را خالی می کنی از دنیا

از همین دنیایی که لبریز شده از ظلم و جور و تو را می طلبد برای داد خواهی

تا بیایی حقوق ضایع شده ی انسان های برگزیده ی خلقت را به آنها باز گردانی و دلت آرام بگیرد

تا بیایی و این غم های پیاپی پایان بگیرد